A festa dos maios é a recreación de antigos cultos agrarios que tiñan por obxecto festexar o fin do inverno e celebrar a chegada da primavera para favorecer a obtención dunha boa colleita. Nos catro puntos cardinais de Galicia ten memoria histórica os Maios, nalgunha das tres modalidades: enxebres ou humanos, simbólicos ou figurados e os artísticos, como certificou Vicente Risco
Na actualidade, os Maios urbanos que gozan de maior tradición e vixencia son os de Pontevedra e Ourense. Na capital das Rías Baixas, con Poio, entre outros, a forma tradicional dos Maios segue sendo cónica, recubertos de fiúncho, espadanas, xestas..., e adórnanos con cascas de ovo, laranxas e flores de todo tipo, tanto de xardín como silvestres. Como remate, na parte superior, adoitan levar unha artística e vistosa coroa feita cos mesmos materiais.
En Ourense, os tradicionais son máis altos e estreitos, rematando nun pequeno arco dentro do que adoita haber unha campanilla e, enriba, unha cruz. Tamén son levados en andas polos nenos. Están feitos con xestas e musgo, e decorados, ademais de con flores (aínda que poucas), con carrabouxiños ou bugallas do carballo.
En ambos, o xefe da cuadrilla se oculta para cantar debaixo do maio, mentres que os restantes membros do grupo van dando voltas acompasadamente collidos das mans, e repetindo as estrofas do solista, de compoñente satírico. As letras denuncian todos aqueles feitos notorios do ano. Aquí un exemplo de 1923, referíndose ao nulo labor do gobernador civil, dicía: